නෙතු යුග සමකොට හදා වඩා ගෙන
රුහිරය කිරි කොට රසට පොවා
නුඹ අඬනා විට ළයට තුරුලු කොට
නැලවූ හැටි මට සිහි වෙනවා
ලොකු මිනිසෙකු වී ලොවටම රජ වී
මවෙත රවා නුඹ ගිය දිනයේ
සතුටු කඳුලු මැද දුක දැනුනත් මට
ආසිරි පමණයි මම පැතුවේ
නැවතත් නුඹ අසරණවී මා වෙත
අම්මෙ කියාගෙන පැමිණි දිනේ
අසරණ පුතුනේ කෙළෙස රවන්නද
දැනෙනා කිරි සුවඳට දෙතොලේ
No comments:
Post a Comment